Het intrigerende aan grote utilitaire gebouwen is dat een rigide structuur van kolommen en balken die de dragers zijn van vlakke vloerplaten het mogelijk maakt diverse functies in te schuiven en deze ook weer te verschuiven of weg te laten. Wanneer het plateau leeg is, is het gevoel van ruimte tussen de twee enorme vlakken die onder en bovenliggende ruimte afscheiden vaak overweldigend. Het is deze beschouwing die aan de grondslag ligt voor het ontwerp van dit gebouw.

Het gebouw is opgebouwd met 1 ondergronds en 5 bovengrondse op elkaar gestapelde horizontale schijven. Het geheel krijgt een transparante huid in glas. De vloerplaten eindigen afgeschuind en krijgen buiten het glas hun verlengde in scherp afgelijnde vleugel tegen mogelijke brandoverslag. Binnenin wordt de open ruimtelijkheid van de horizontale plateaus zo veel mogelijk gekoesterd door het zorgvuldig toepassen van glazen tussenwanden. Functies die toch gesloten dienen te zijn worden ingeschoven als ruimtelijke sculpturen die men als eenmalige objecten uitzonderlijk her en der in het gebouw kan ontmoeten. De trappenkokers worden als rigide verticale schachten aangebracht. Midden de plateaus, evenwijdig aan de straat, zijn brede, als ontmoetingsplaatsen opgevatte gangen voorzien die alle lokalen bereikbaar maken. In de mediatheekruimten vinden ze hun verlenging in een in de vloerbekleding gemarkeerde zone.
Alhoewel, gezien het sociale aspect van de opleiding, het de bedoeling was een open gebouw te creëren waar het contact primair staat kan de transparantie geregeld worden door het aanbrengen van gordijnen en/ of lamellengordijnen. Bij de buitenwanden regelen deze de lichtinval: het vermijden van reflecties op de computerschermen en te grote opwarming door de zonnewarmte of verduistering voor projectie. Bij de binnenwanden regelen ze ook de privacy indien nodig.

Op gelijkvloers bevinden zich een 4 auditoria voor elk ongeveer 150 personen. Ze schuiven achteraan het gebouw uit zodat op de verdieping één groot terras ontstaat. Op deze verdieping situeert zich een eerste niveau van de mediatheek die grenst aan een op het terras aansluitende cafetaria. De mediatheek (het “hart” van de opleiding) verlengt zich op de tweede verdieping via een eigen, midden in de ruimte geplaatste, open trap. Op dit niveau bevinden zich ook de lokalen voor de docenten.
Op de derde verdieping bevinden zich alleen nog klaslokalen. De dakverdieping is in eerste instantie een verdieping voor technieken en archief maar heeft voldoenden ruimte om mogelijke uitbreiding voor werk- en klaslokalen te voorzien.

Teneinde energieverslindende airconditioning te mijden wordt voor een meer ecologisch systeem gekozen. Het klimaat in het gebouw kan geregeld worden door een minimale topkoeling. Bij grote warmte zal de nog door de zonnewerende beglazing doordringende warmte gereflecteerd worden door de regelbare horizontale lamellen. De achter hangende gordijnen kunnen eventueel optreden als bijkomende isolatie tegen de warmte in de ruimte tussen lamellen en glas. In deze laatste ruimte die als een soort klimaatregelende bufferzone tussen binnen en buiten kan beschouwd worden wordt de warme lucht bovenaan naar buiten gezogen via een mechanisch geventileerde gleuf. In de winter kan het wel doordringende zonlicht voor bijkomende opwarming van het gebouw zorgen.
Afhankelijk van de weersomstandigheden krijgt het gebouw door het intelligent gebruik van de zonnewering een wisselend karakter. Bij de open stand van de zonnewering bepaald het interieur en de aanwezigheid van de gebruikers door de transparantie het karakter van het gebouw. In gesloten stand wordt men geconfronteerd met een vlak monoliet volume. Door in de gevel de contouren iets naar binnen te trekken komt het volume los uit de huizenrij. Door de insnoering onderaan spievormig en oplopend te maken en bovenaan naar de niveaus van de aanpalende kroonlijsten af te lopen ontstaat een zich in het straatbeeld inpassende, autonome gestroomlijnde vorm.

The intriguing thing about large utilitarian buildings is that a rigid structure of columns and beams that are the supports of flat floor slabs makes it possible to slide in various functions and to shift or omit them. When the plateau is empty, the feeling of space between the two enormous planes separating the space above and below is often overwhelming. It is this consideration that is the basis for the design of this building.

The building is constructed with 1 underground and 5 above-ground horizontal slabs stacked on top of each other. The whole is given a transparent skin in glass. The floor slabs end with a bevel and are extended outside the glass in a sharply defined wing against possible fire spread. Inside, the open spatiality of the horizontal plateaus is cherished as much as possible by the careful use of glass partitions. Functions that should nevertheless be closed are retracted as spatial sculptures that can be encountered exceptionally here and there in the building as unique objects. The stair wells are installed as rigid vertical shafts. In the middle of the plateaus, parallel to the street, wide corridors conceived as meeting places have been provided that make all classrooms accessible. In the media library rooms, they find their extension in a zone marked in the floor covering. Although, in view of the social aspect of the training, it was the intention to create an open building where the contact is primary, transparency can be regulated by applying curtains and / or slatted curtains. These regulate the incidence of light on the outer walls: avoiding reflections on the computer screens and excessive heating by the heat of the sun or obscuring for projection. At the inner walls they also regulate privacy if necessary.

On the ground floor there are 4 auditoria, each for about 150 people. They slide out at the back of the building so that one large terrace is created on the first floor. The first level of the media library is situated on this floor, which is adjacent to a cafeteria adjoining the terrace. The multimedia library (the “heart” of the study program) extends on the second floor via its own open staircase, placed in the middle of the room. The classrooms for the teachers are also located at this level. There are only classrooms on the third floor. The roof floor is initially a floor for techniques and archives, but has sufficient space to provide for possible work- and classroom expansion.

In order to avoid energy-consuming air conditioning, a more ecological system is chosen. The climate in the building can be regulated by minimal top cooling. In the event of great heat, the heat still penetrating through the sun protection glazing will be reflected by the adjustable horizontal blades. The curtains hanging behind can possibly act as additional insulation against the heat in the space between the slats and the glass. In this latter space, which can be regarded as a kind of climate-regulating buffer zone between inside and outside, the warm air is sucked out at the top through a mechanically ventilated slot. In winter, the penetrating sunlight can provide additional heating of the building. Depending on the weather conditions, the building will have a varying character through the intelligent use of the sun blinds. When the blinds are open, the interior and the presence of the users determine the character of the building through transparency. In closed position one is confronted with a flat monolith volume. By slightly drawing in the contours of the facade, the volume is released from the row of houses. By making the constriction wedge-shaped and ascending at the bottom and running down to the levels of the adjacent cornices at the top, an autonomous streamlined shape is created that fits into the street scene.